Το είχα πάρει απόφαση θα κατέβω ξανά σε σιρκουι. Το Σάββατο πήγα για προπόνηση (μερικούς γύρους) στη διαδρομή στη Πετρου Ραλλη/Λαοδικειας στο κέντρο της Νίκαιας. Η διαδρομή ήταν έξυπνα σχεδιασμένη και μου θύμισε εξωτερικό. Μάλιστα είχε και μια ατέλειωτη ευθεία που άρχιζε με κατηφόρα (πάμε για μέγιστη ταχύτητα) και ωραίες στροφές με καλή άσφαλτο. Τη Κυριακή είχε αρκετή ζέστη και με δεδομένη την ώρα έναρξης (12.00) δε θα ήταν ιδανικές οι συνθήκες. Στο χώρο της εκκίνησης επειδή μάλλον κοιμόμουν κάθισα πίσω αντί να πιάσω μια καλή θέση στη μέση του γκρουπ. Με το πυροβολισμό του αφέτη ένιωσα πολύ καλά έβαζα πολλές στροφές στο ποδήλατο αλλά ένιωθα ότι κάτι πάει λάθος, ότι εγώ έκανα πετάλι αλλά οι άλλοι απομακρυνόντουσαν: είχα μικρό δίσκο εμπρός δηλαδή λάθος ταχύτητα λες και θα ανέβαινα τις...Άλπεις! (τελικά κοιμόμουν και δε το ήξερα). Το κατάλαβα μετά από 500μ στην ατέλειωτη ευθεία αλλά οι άλλοι είχαν απομακρυνθεί αρκετά και άντε να τους πιάσεις. Τα μόνα που κρατάω ήταν το μπανακι του Σαββάτου (είπαμε κοιμόμουν) ότι έμαθα να ποδηλατώ σε γκρουπ και ότι από δύναμη είμαι καλά. Στα αξιοσημείωτα του αγώνα ήταν ότι συμμετείχαν αθλητές (καλοί) από το ΜΤΒ! αλλά και πολλά σωματεία χωρίς όμως ο αριθμός των αθλητών να είναι και μεγάλος. Επίσης είχε αρκετό κόσμο. Στα αρνητικά ήταν ένα ατύχημα σε μια στροφή που είχαν 3 αθλητές από τα νερά που προήλθαν από το κήπο μιας κατοίκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου