Όταν ήμουν μικρός σπάνια έβλεπα ποδηλάτες στους ελληνικούς δρόμους, το πολύ καμία Κυριακή στη Κηφισίας. Επίσης ήξερα ότι υπήρχε καλή ομάδα πίστας και τίποτα άλλο. Στο εξωτερικό και δε μιλάω μόνο για Ευρώπη αλλά και Βαλκάνια, δεν είναι έτσι. Αν θες να κάνεις ποδηλασία σε αθλητικά πλαίσια γράφεσαι σε ένα σύλλογο και στην ομοσπονδία αλλά μπορείς να το κάνεις από τον Η/Υ του σπιτιού σου! Μετά πληρώνεις για τη φανέλα και…τίποτα άλλο (λόγω χορηγών). Στο σύλλογο που ήμουν είχε προπονητή ακόμα και…για την οδήγηση στο δρόμο (commuting). Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν που κάναμε προπόνηση όλοι μαζί στα προπονητηρια του συλλόγου και ήταν σα να βγαίναμε έξω. Αυτό γινόταν μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον γιατί τις υπόλοιπες πάντα έξω άσχετα με τις συνθήκες: ΝΑΙ βγαίναμε με χιόνια με νεροποντές και με ανεμοθύελλες στους – έφυγες βαθμούς. Μεγάλη σημασία έδιναν στις στροφές (cadence)και στις ανηφόρες (που ήταν δύσκολο να βρεις). Μια τυπική προπόνηση μπορεί να ήταν 3-4 ώρες αχαλίνωτα στη σέλλα και σε μίλια τουλάχιστον 50. Ανάλογα με τις δυνάμεις σου έμπαινες και σε αντίστοιχο group με διαφορετική διαδρομή και μέση ταχύτητα
όπου μάθαινες τεχνικές και κυρίως έπαιρνες τον «αέρα» για να είσαι έτοιμος για αγώνες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου